Эміграція
Дзяніс – музыка з Беларусі. Як і многіх беларусаў яго напаткаў лёс палітэмігранта. Цяпер ён жыве ў Познані.
Дзяніс, 23 гады
У эміграцыі я ўжо больш за два гады. Так атрымалася таму што ў 2020-м годзе пачалі масава рэпрэсаваць, затрымліваць маіх знаёмых, людзей якія былі са мной у адным поле і сферы дзейнасці. Я сам шмат дзе працаваў, валанцерыў, удзельнічаў у розных арганізацыях. І мой твар для спецслужбаў быў вядомы. Таму пачала існаваць пэўная пагроза, з-за якой я з’ехаў. І гэта стала апраўданым рашэннем. У сакавіку 2021-га да мяне ў кватэру прыйшлі з вобшукам. Забралі тэхніку і сказалі, што я падазроны па крымінальнай справе. Калі я быў бы дома, то мяне бы затрымалі б.
З’язджаў я без спешкі, падрыхтаваўся загадзя. Бо ведаў што гэта можа адбыцца.
Я выбраў Польшчу. У мяне тут былі сябры, мне было прасцей акліматызавацца і было дзе жыць адразу.
Мне пашанцавала і я адразу пераехаў у Познань. Мне было тут плюс-мінус камфортна. У мяне было дзе жыць, былі знаёмыя з якімі можна было офлайн пакамунікаваць і не згубіць свой розум. Таму першы час было лёгка.
Але потым наступае звычайнае жыце і пачынаеш у ім губляцца, пачынаеш у ім тануць. Трэбы зарабляць грошы, шукаць некія варыянты, асвоіцца на новым месцы.
Праз год стала цяжка ў эмацыйным плане, былі думкі вярнуцца дамоў.
Для мяне вельмі важна аставацца ў кантэксце Беларусі, ведаць навіны знутры. Я вельмі моцна хачу вярнуцца. Ведаю, што гэта магчыма здарыцца не вельмі хутка ды разумею што ў Беларусі будзе цяжка. Але ўсе роўна хацеў у любы момант проста мець магчымасць прыязджаць.
І чым больш праходзіць час, тым больш у мяне ў галаве нагнятаецца думка што я хачу дадому, але я не магу. Вось ужо год прайшоў, вось ужо два, вось ужо болей. З-за гэтага мне становіцца нашмат цяжэй гэта ўсе перажываць.
Праз год стала цяжка ў эмацыйным плане, былі думкі вярнуцца дамоў.
Для мяне вельмі важна аставацца ў кантэксце Беларусі, ведаць навіны знутры. Я вельмі моцна хачу вярнуцца. Ведаю, што гэта магчыма здарыцца не вельмі хутка ды разумею што ў Беларусі будзе цяжка. Але ўсе роўна хацеў у любы момант проста мець магчымасць прыязджаць.
І чым больш праходзіць час, тым больш у мяне ў галаве нагнятаецца думка што я хачу дадому, але я не магу. Вось ужо год прайшоў, вось ужо два, вось ужо болей. З-за гэтага мне становіцца нашмат цяжэй гэта ўсе перажываць.
Але часам было няпроста. Самы горшы момант і падзея ў іміграцыі – гэта калі я аднойчы патрапіў у пастку. Шукаў працу ў інтэрнэце ды патрапіў да махляроў. І за мой кошт былі зроблены махлярскія ідэі. Але я сам адразу прыйшоў да паліцыі, калі зразумеў у чым справа, і сказаў, – я не пры чым, вось, мяне надурылі, я шукаў проста працу. І ўсе ў прынцыпе скончылася добра.
А другі непрыемны момант – у мяне была студэнцкая віза, якая скончылася, а працягнуць яе ў Польшчы не магчыма. Гуманітарную візу таксама не атрымалася зрабіць, таму што па іх правілам я не падыходжу… бо ў мяне раней была студэнцкая віза. І ў мяне стаўся пэўны калапс з дакументамі, з-за якога працэс легалізацыі становіцца больш цяжкім для мяне і доўгім. Вось дасядзеўся і цяпер падаюся на міжнародную абарону.
Я такі чалавек, які можа жыць, калі ў мяне шмат грошай і калі нешмат. Я буду шчаслівы так і так. Пытанні мянтальнага характару даюцца мне цяжэй у эміграцыі, чым фінансавая ці побытавыя. Я звыкся рабіць шмат справаў па жыцці.
Я займаюся музыкай. І пераезд вельмі моцна паўплываў на маю творчасць. Таму што першыя паўгады я нічога не мог пісаць. Толькі пасля ператрусу ў мяне дома, я напісаў зрабіў першую песню. І да лета пачаў пісаць іншыя. Так атрымаўся альбом, які выдаў восенню.
У жыцці бываюць моманты без матывацыі, калі не хочацца нічога рабіць, калі я не магу выходзіць з дому, рабіць іншыя справы.
Я б параіў людзям у эміграцыі цяжкія часы перажаваць абавязкова не самому. Як мінімум з дапамогай блізкіх людзей, а па добраму звяртацца да псіхатэрапеўту. Я калісьці звярнуўся сам і адхадзіў туды некаторы час. Усім раю гэта, мне падаецца вельмі важная справа.
Досвед у іншай краіне змяніў мой погляд на жыццё, гэта так, я шмат чаго новага пабачыў у Польшчы. Як тут людзі жывуць, які ў іх менталітэт, як яны ставяцца да тых ці іншых пытанняў. Адзначу, што мне падабаецца як зроблена інфраструктура ў гарадах Польшчы. Трамваі, аўтобусы і ўвесь грамадскі транспарт вельмі зручны і дазваляе не карыстацца аўтамабілям, што з’яўляецца экалагічным рашэннем.
Падабаецца адкрытасць палякаў, я стаў на шмат больш адкрытым чалавекам, камунікабельны, пракачаў свой скіл у гэтым. Няма страха папрасіць дапамогу, калі яна патрэбна, дапамагчы камусьці, калі гэта патрэбна.
Думаю гэта ўсе спатрэбіцца ў будучыне, калі патрэбна будзе будаваць новую Беларусь.