Гендар
Новыя Рэгіёны – беларуская ініцыятыва, якая працуе з квір-тэматыкай. “Не сёння, не ўчора, не заўтра” пагутарылі з імі пра тое, як жывецца ЛГБТК+ асобам ва ўмовах татальнага ціску, а таксама дзе можна атрымаць прытулак у выпадку пераследу.
– Раскажыце, калі ласка, як утварылася ваша арганізацыя і чым вы займаецеся?
– Мы квір-фемінісцкая ініцыятыва «Новыя рэгіёны» (хутка мы зменем назву на «Прызматыка»), якая займаецца інтэрсекцыянальным ЛГБТК+ актывізмам у горадзе Магілёве і іншых гарадах Беларусі. Інтэрсекцыянальнасць – гэта тэорыя перасячэння дыскрымінацыяй і прывілеяў, нам важна яе ўлічваць у сваёй працы, таму што каб дамагчыся правоў ЛГБТК+ людзей недастаткова змагацца толькі з гамафобіяй, яны таксама сутыкаюцца з сексізмам, эйбалізмам, расізмам і іншымі праявамі ксенафобіі. З гэтымі скрыжаваннямі мы і працуем.
Наша ініцыятыва ўтварылася ў 2019 годзе пасля праходжання курса крэатыўнага лідарства «Outloud», які рабіў квір-праект «Makeout». Мы былі тры актывіст:кі з Магілёва, якім хацелася зрабіць свой родны горад больш прымаючым.
Мы праводзім адукацыйныя мерапрыемствы, прысвечаныя тэмам сексуальнасці, гендарнай ідэнтычнасці, правам чалавека, фемінізму, ментальнага здароўя, экалогіі і іншыя. Таксама робім івэнты для стварэння кам’юніці ЛГБТК+ (квір-пікнікі, групы падтрымкі, арт-тэрапіі). Мы хочам панізіць узровень нянавісці і гамафобіі ў Беларусі і зрабіць квір людзей Беларусі бачнымі. Паказаць, што яны не адны і паспрыяць грамадству, у якім кожн:ы, кожн:ая і кожн:ыя змогуць адчуваць сябе ў бяспецы.
– Якія асноўныя праблемы існуюць у ЛГБТК + людзей у Беларусі?
У Беларусі ЛГБТК+ супольнасць сутыкаецца са шматлікімі праблемамі, пачынаючы ад дзяржаўнага ціску і заканчваючы шырока распаўсюджанай гамафобіяй у грамадстве. Гэтыя праблемы значна перашкаджаюць іх здольнасці свабодна выказваць сваё меркаванне і жыць без страху перад дыскрымінацыяй або гвалтам.
Беларускія ўлады прадэманстравалі выразную пазіцыю супраць ЛГБТК+ супольнасці як дзеяннямі, так і заканадаўствам.
Яркім прыкладам з’яўляецца прапанаваны «антыпрапагандысцкі» законапраект, які накіраваны на абмежаванне свабоды выказвання меркаванняў ЛГБТК+ пад прыкрыццём «абароны дзяцей ад інфармацыі, якая шкодзіць іх здароўю і развіццю».
Акрамя таго, дзеянні супраць няўрадавых арганізацый, якая займаюцца падтрымкай ЛГБТК+ людзей і паслугамі па ВІЧ/СНІДу, паказваюць прамы ціск і пераслед, з якімі сутыкаецца супольнасць.
Выкарыстанне дзяржавай прапаганды яшчэ больш пагаршае сітуацыю для ЛГБТК+ асоб у Беларусі. Публічныя заявы Лукашэнкі, які адкрыта выказаў прадузятае стаўленне да ЛГБТК+, адлюстроўваюць пазіцыю ўрада і спрыяюць стварэнню варожага асяроддзя.
Аднойчы Лукашэнка нават зрабіў зняважлівыя каментарыі ў адрас міністра замежных спраў Германіі Гіда Вестэрвеле з-за яго сексуальнай арыентацыі, што сведчыць аб падтрымцы дзяржавай гамафобных настрояў. Больш за тое, беларускія ўлады выкарыстоўвалі гамафобію ў якасці рэпрэсіўнага інструмента, прымушаючы затрыманых ЛГБТК+ пратэстоўцаў запісваць публічныя прабачэнні і раскрываць сваю гомасексуальнасць на камеру, што не толькі парушае іх недатыкальнасць прыватнага жыцця, але і мае на мэце публічна зганьбіць іх. Таксама вядома мноства кейсаў цяжкага гвалту з боку сілавікоў да ЛГБТК+ асоб.
Прапанаванае заканадаўства і дзеянні ўрада значна абмяжоўваюць магчымасці ЛГБТК+ асоб прадстаўляць сябе і адстойваць свае правы. Знікненне і паўторнае з’яўленне тэксту законапраекта аб барацьбе з прапагандай з Нацыянальнага прававога інтэрнэт-партала ў спалучэнні з расплывістымі тэрмінамі, якія могуць выкарыстоўвацца для дыскрымінацыі ЛГБТК+ людзей, ствараюць атмасферу нявызначанасці і страху, ускладняючы супольнасць адкрыта выказвацца або змагацца за свае правы.
Стаўленне грамадства да ЛГБТК+ людзей у Беларусі пераважна негатыўнае, значная частка насельніцтва дэманструе моцныя гамафобныя настроі. Гэта яшчэ больш падштурхоўваецца пазіцыяй і дзеяннямі ўрада супраць ЛГБТК+ супольнасці. У апытанні 2015 г. больш за 85 працэнтаў рэспандэнтаў выказалі моцную негатыўную рэакцыю на ідэю таго, што хто-небудзь з членаў іх сям’і ўступіць у шлюб з чалавекам таго ж полу. Такія грамадскія адносіны ў спалучэнні з адсутнасцю антыдыскрымінацыйных законаў практычна не пакідаюць ахвяр гамафобіі без падтрымкі з боку праваахоўных органаў або больш шырокай супольнасці.
– А ў эміграцыі? З якімі цяжкасцямі сутыкаюцца ЛГБТК+ людзі?
– Міграцыя, якую часта разглядаюць як маяк надзеі для многіх, хто шукае прытулку ад пераследу, стварае ўласны набор праблем для ЛГБТК+ асоб, якія ўцякаюць з Беларусі.
У той час як перспектыва пакінуць рэпрэсіўны рэжым дае падабенства палёгкі, падарожжа ў невядомасць нясе з сабой цяжар страчанай супольнасці, прывід гамафобіі ў новых краінах і пастаянны страх перад прымусовым вяртаннем.
Адной з самых значных праблем, з якой сутыкаюцца ЛГБТК+ мігранты з Беларусі, з’яўляецца страта сваёй супольнасці. На радзіме, нягледзячы на пануючы ціск грамадства і ўрада, многія знайшлі суцяшэнне і разуменне ў згуртаваных колах ЛГБТК+. Міграцыя вымушае адысці не толькі ад нацыі, але і ад гэтых падтрымліваючых сетак, штурхае людзей у асяроддзе, дзе яны часта павінны арыентавацца ў адзіноце.
Наладжванне новых адносін у чужой краіне можа быць складаным, асабліва калі ў гульню ўступаюць моўныя бар’еры і культурныя адрозненні. ЛГБТК+ мігрантам можа быць цяжка знайсці месцы, дзе яны адчуваюць сябе прынятымі і зразуметымі.
Варта адзначыць і шкоду для псіхічнага здароўя. Наступствы міграцыі для псіхічнага здароўя беларусаў ЛГБТК+ глыбокія і шматгранныя. Пакіданне радзімы пад пагрозай пераследу і сутыкненне з нявызначанасцю перасялення можа мець значны псіхалагічны ўдар. Гэтая сітуацыя яшчэ больш ускладняецца ўнікальнымі праблемамі, з якімі ЛГБТК+ асобы сутыкаюцца як у краінах паходжання, так і падчас міграцыйнага шляху.
Досвед уцёкаў ад гамафобіі і дзяржаўнага прыгнёту ў спалучэнні з праблемамі міграцыі можа прывесці да хранічнага стрэсу і траўмы. Гэтыя перажыванні часта прыводзяць да сімптомаў посттраўматычнага стрэсавага расстройства (ПТСР), трывогі і дэпрэсіі.
Наступны пункт – ідэнтычнасць і самаацэнка. Для многіх мігрантаў з ЛГБТК+ працэс аднаўлення свайго жыцця ў новай краіне ўключае навігацыю сваёй ідэнтычнасці ў незнаёмым, а часам і недружалюбным асяроддзі. Гэта можа прывесці да пачуцця адчужэння і паўплываць на іх самаацэнку і пачуццё прыналежнасці.
Пошук дапамогі ў галіне псіхічнага здароўя, прыстасаванай да ЛГБТК+ супольнасці, можа стаць сур’ёзнай перашкодай у многіх краінах. Моўныя бар’еры, недахоп культурна кампетэнтнай дапамогі і страх звярнуцца да медыцынскіх работнікаў – агульныя перашкоды, якія могуць перашкодзіць ЛГБТК+ мігрантам атрымаць неабходную дапамогу.
Таксама ЛГБТК+ мігранты могуць сутыкнуцца з праблемамі ў доступе да медыцынскага абслугоўвання, асабліва да паслуг, якія ўлічваюць іх канкрэтныя патрэбы. Сюды ўваходзяць паслугі па псіхічным здароўі, лячэнне ВІЧ/СНІДу і гендэрна-афармаціўная дапамога для транс асоб.
На жаль, уцёкі з Беларусі не гарантуюць збаўлення ад гамафобіі. Многія краіны, у тым ліку тыя, якія ўспрымаюцца як бяспечныя гавані, маюць уласныя забабоны ў дачыненні да ЛГБТК+ асоб. Гэтая рэальнасць можа стаць жорсткім абуджэннем для мігрантаў, якія, магчыма, уяўлялі сабе больш прымальнае асяроддзе.
У некаторых краінах правы ЛГБТК+ альбо недастаткова развітыя, альбо актыўна падаўляюцца, што адлюстроўвае праблемы, з якімі сутыкнулася Беларусь. Мігранты могуць сутыкнуцца з юрыдычнымі перашкодамі для выражэння сваёй асобы або ўстанаўлення адносін, а таксама з грамадскай дыскрымінацыяй.
Сярод цяжкасцей міграцыі для ЛГБТК+ людзей становіцца ўсё больш страшным быць вымушаным вярнуцца ў Беларусь. Гэты страх не беспадстаўны, улічваючы паслужны спіс па пераследу рэпатрыянтаў, асабліва тых, хто ўдзельнічае ў палітычных пратэстах або лічыцца дысідэнтам.
Змены ў палітыцы прадастаўлення прытулку або асобныя абставіны, такія як адмова ў заяўцы, могуць прывесці да дэпартацыі. Перспектыва вяртання ў месца, дзе асоба крыміналізавана, з’яўляецца крыніцай пастаяннай трывогі.
Для ЛГБТК+ людзей вяртанне ў Беларусь пагражае не толькі сутыкнуцца з агульным рэпрэсіўным механізмам дзяржавы, але і мэтанакіраваным пераследам або гвалтам з-за іх сексуальнай арыентацыі або гендарнай ідэнтычнасці.
– З якімі пытаннямі да вас звяртаюцца часцей за ўсё ?
– Зараз мы актыўна займаемся адукацыйнымі і падтрымліваючымі курсамі для квір-людзей з Беларусі, таму ў асноўным атрымліваем пытанні датычныя анлайн і афлайн імпрэзаў. Мы таксама прадстаўляем сэрвісную дапамогу: дапамагаем падабраць людзям ЛГБТК + фрэндлі псіхолог_інь. Акрамя гэтага, мы часта атрымліваем запыты на супрацоўніцтва ад іншых беларускіх ініцыятыў, пытанні аб юрыдычнай падтрымцы, трансгендарным пераходзе ў Беларусі, міграцыі і іншых актуальных праблемах. Мы стараемся адказваць на ўсе паведамленні, дзяліцца кантактамі арганізацый, якія маглі б дапамагчы.
– Цяпер у Беларусі ўводзяць больш жорсткія законы, пераймаючы расейскі досвед “прапаганды ЛГБТК+”. Як гэта адаб’ецца на беларус_ках з квір-кам’юніці?
– Размовы пра змены ў заканадаўстве не праходзяць бясследна: у супольнасці падымаецца трывога, многія сыходзяць у падполле альбо задумваюцца аб пераездзе. ЛГБТК + людзям заўсёды было складана жыць у Беларусі, а цяпер становіцца асабліва небяспечна. Падобныя законы – гэта не толькі ўдар па квір-кам’юніці, але й вялікі адкат назад у развіцці дэмакратычных каштоўнасцяў у Расеі й Беларусі.
Як арганізатар_кі імпрэзаў, мы ацэньваем рызыкі і удзяляем большую ўвагу бяспекі, шукаем магчымасці даць квір-беларус_кам псіхалагічную й інфармацыйную падтрымку.
– Ці ёсць выпадкі, калі ў Беларусі пераследвалі людзей на прыналежнасць да квір-супольнасці?
– Так, выпадкаў пераследу ЛГБТК+ людзей у Беларусі дастаткова шмат. Траўля па прыкмеце арыентацыі пачалася ў краіне прыкладна з дня яе незалежнасці.
Пераслед квір-асоб пачаўся з 90-х гадоў. Тады ў краіне толькі з’явіліся гей-часопісы і недзяржаўныя арганізацыі, якія шмат увагі надавалі прафілактыцы ВІЧ. У 1992 годзе пры падтрымцы няўрадавай арганізацыі «Stop-Aids-Belarus» быў выдадзены часопіс пад назвай «Sex-AntiAids-Plus», супраць якога неўзабаве была ўзбуджана крымінальная справа. Яе заснавальнік і галоўны рэдактар Руслан Геніюш, баючыся пераследу па сексуальных матывах, спыніў сваю выдавецкую дзейнасць.
З часам ганенні на ЛГБТК+супольнасць сталі толькі ўзмацняцца. Нажаль, нярэдкія выпадкі забойстваў на глебе гамафобіі. 18 красавіка 2001 г. у Менску знайшлі забітага пенсіянера Аляксандра Стэфановіча, які быў вядомы сярод суседзяў як гомасексуал. Ягонае цела з нажавымі раненнямі было знойдзена ў двары яго дома.
3 ліпеня 2001 г., падчас разбойнага нападу на кватэру быў жорстка збіты трыццацігадовы былы ўладальнік. гей-клуба «Оскар» Іван Сушынскі. Клуб быў зачынены ўладамі яшчэ ў лютым 2000 году. 4 ліпеня, раніцай, Іван Сушынскі памёр ад цяжкіх траўм у 5-й клінічнай больніцы Мінска.
16 траўня таго ж года Андрэй Бабкін быў жорстка збіты і згвалтаваны каля ўваходу ў сваю кватэру. Ён быў дастаўлены ў шпіталь з цяжкімі траўмамі. 2 ліпеня 2001 г. міліцыяй у Менску быў затрыманы і жорстка збіты Андрэй Шчарбакоў. 13 лістапада 2001 г. у Маладзечне, быў здзейснены напад на Эдуарда Тарлецкага ў выніку якога ён атрымаў скалынанне мозгу і запатрабавалася шпіталізацыя на сем дзён. Міліцыя адмовілася прыняць меры ў сувязі з нападам, таму што было “немагчыма знайсці злачынцаў”. Супрацоўнікі міліцыі адмаўляюцца рэгістраваць выпадкі жорсткасці, учыненыя супраць сексуальных меншасцяў і не праводзяць расследаванні, якія будуць патрабаваць крымінальнай адказнасці з асоб, якія здзейснілі злачынствы на глебе гамафобных забабонаў.
Міхаіл Пішчэўскі сутыкнуўся з гамафобным нападам і з-за гэтага памёр пасля паўтара года знаходжання ў бальніцы.
Пасля пратэстаў 2020 года дзяржаўныя службы настроіліся на квір супольнасць з асаблівай жорсткасцю.
Пасля арышту затрыманых прымушаюць запісваць “пакаянных відэа”, а калі затрыманы з’яўляецца ЛГБТК+ персонай, то ў дадатак прымушаюць здзяйсняць аўтынг. Так абылося при задержании сотрудника компании A1 Николая Бределева.
Трансгендэрныя людзі таксама падвяргаліся псіхалагічнаму і фізічнаму ціску. Музыка і актывіст Жэня Велько пасля затрымання сутыкнуўся ў РАУС з цкаваннем. Трансгендэрную беларуску Ц. затрымлівалі двойчы, яе прымусілі запісваць «пакаянае відэа», якое суправаджаецца аб’юзам, дыскрымінацыяй, заклікамі забараніць карэкцыю полу ў краіне.
Цяпер вялікая колькасць прадстаўнікоў ЛГБТК+ супольнасці была вымушаная з’ехаць з Беларусі, таму што пераслед дасягнуў небывалых маштабаў.
– Ці ёсць краіны, якія даюць прытулак ЛГБТК + людзям, калі іх пераследуюць у роднай краіне?
– Так, такія краіны ёсць!
Калі вы шукаеце штосьці больш блізкае, то можаце прасіць прытулку і мець права на абарону ў кожнай краіне ЕЗ. Гэта адлюстравана ў Канвенцыі аб статусе бежанцаў, заканадаўстве кожнай краіны, і нормах ЕЗ.
Для таго каб атрымаць статус бежанца ў ЕС неабходна даказаць, што ў роднай краіне вам можа пагражаць судовы пераслед на падставе вашай ідэнтычнасці. Пры гэтым улічваецца не сама наяўнасць існавання крымінальнага пераследу за квір адносіны, а тое, ці прымяняюцца гэтыя законы рэгулярна на практыцы.
Вам можа спатрэбіцца дапамога адвакатаў і\або арганізацыі па абароне правоў ЛГБТК+ людзей у роднай краіне ці краіне планаванага знаходжання.
Таксама прытулак можна атрмымаць у ЗША, тут вас таксама папросяць аб прадастаўленні пацвярджэнняў вашага пераследу\дыскрымінацыі.
– Як выяўляецца псіхічны крызіс у эміграцыі ў ЛГБТК+ людзей, якія ёсць званочкі і што ў гэтых выпадках рабіць?
– Пераезд гэта несумненна цяжкі крок для кожнага чалавека, аднак пераезд асобы з уразлівага пласта насельніцтва (ЛГБТК+ людзі, жанчыны, дзеці, пажылыя людзі) можа быць асабліва цяжкім.
Чалавек можа адчуваць мікс з-за страху, трывогі, адчуванне страчанасці і непатрэбнасці. Пераезд таксама дадае шмат нявызначанасці, адзіноты і адсутнасці звыклых магчымасця ўразвіцця а пагаршэнне матэрыяльнага становішча.
Праблемы з псіхічным і фізічным здароўем, адчуванне бяссілля і стомленасці, зніжэнне прадукцыйнасці, ізаляцыя і абясцэньванне сябе, пачуццё віны і сораму, раздражняльнасць, нервовасць, трывожнасць, галаўны боль, бессань, страта апетыту, болі ў страўніку і агульны невыразны дыскамфорт. Усё вышэйпералічанае, чырвоны сцяг і з’яўляецца паказаннем да звароту па дапамогу да блізкіх, сям’і, сяброў, а спецыялізаванай дапамогай псіхолага або лекара псіхіятра.
Што вы можаце зрабіць самастойна? Паспрабуйце пашукаць мясцовыя аб’яднанні квір людзей, схадзіце на цікавыя для вас мерапрыемствы і знайдзіце блізкіх вам па духу людзей. Наладжванне новых сувязяў асабліва дабратворна ўплывае на якасць жыцця і адчуванні бяспекі і камфорту. Вядома не варта забываць аб падтрыманні ў здароўі свайго цела! Паспрабуйце быць пяшчотнымі і клапатлівымі для саміх сябе. Таксама можам параіць уладкаваць новае жыллё, напрыклад купіўшы маленькага зялёнага сябра ў прыгожым чыгуне.
І памятайце, што прасіць аб дапамозе важна і каштоўнай, як для вас так і для вашых блізкіх
– Гэтак жа існуе паняцце мова варожасці, раскажыце, што такое мова варожасці і чаму важна з ім змагацца?
– Мова варожасьці – гэта выказванні, якія ўтрымліваюць агрэсію, прыніжэнне альбо дыскрымінацыю ў адносінах да чалавека альбо сацыяльнай групе на падставе таго, кім яны з’яўляюцца.
Мы падрыхтавалі некалькі саветаў, як зрабіць мову больш квір-інклюзіўным.
У аснове мовы варожасці ляжыць прыніжэнне ідэнтычнасці іншага чалавека альбо сацыяльнай групы. Выкарыстанне такіх выразаў да каго заўгодна з’яўляецца няправільным, бо падтрымлівае дыскрымінацыю цэлых груп людзей. З мовай варожасці важна змагацца, паколькі з гадамі ён можа эвалюцыяніраваць у забабонны, дыскрымінацыю й гэтак далей (гл. піраміда нянавісці)
https://humanconstanta.org/pochemu-vo-vremya-voennyx-dejstvіj-vazhno-vspomnіt-o-pіramіde-nenavіstі/
– З якімі відамі дыскрымінацыі можа сутыкнуцца ЛГБТК + людзі за мяжой (возьмем папулярныя краіны: Літву, Польшчу)?
– У Літве і Польшчы, як і ў некаторых іншых краінах, назіраецца ўзровень дыскрымінацыі ЛГБТК+ людзей, асабліва на ўзроўні заканадаўства і сацыяльных норм. Аднак існуе і актыўны рух за правы ЛГБТК+ і многія грамадствы паступова становяцца больш адкрытымі і інклюзіўнымі.
У Літве не легалізаваны ЛГБТК+ шлюбы, аднак краіна прызнае шлюбы, заключаныя за мяжой. Узровень гамафобіі істотна ніжэйшы, чым у Беларусі. Літва штогод праводзіць ЛГБТК+ прайды, якія праходзяць мірна і маштабна. У Польшчы становішча ЛГБТК+ суполкі значна горшае. у прадстаўнікоў_ц ЛГБТК+ практычна няма ніякай прававой абароны. У Крымінальным кодэксе ёсць пакаранні за злачынствы на глебе нянавісці, аднак яны не распаўсюджваюцца на дзеянні паводле сексуальнай арыентацыі, гендару ці ідэнтычнасці, як і ў Беларусі.
Аднаполыя шлюбы і ўсынаўленне дзяцей для квір пар недаступныя.
У шэрагу рэгіёнаў Польшчы прыняты законы, якія прама дыскрымінуюць ЛГБТК+ супольнасць, так званыя “зоны свабодныя ад ЛГБТ”.
Аднак у Польшчы праходзяць шматлікія ЛГБТК прайды.
– Што рабіць, калі сустрэўся з праблемамі гамафобіі ў гэтых краінах?
– Існуе даведнік з усімі арганізацыямі ў Еўропе, якія дапамагаюць ЛГБТК+ людзям. Большасць праваабарончых арганізацый Беларусі зараз знаходзяцца за мяжой. ПЦ Вясна, Прававая ініцыятыва змогуць дапамагчы ЛГБТК+ мігрантам абараніць свае правы.
Беларускі Хельсінскі камітэт не мае рэсурсаў дапамагаць усім, хто звярнуўся, але туды таксама можна звярнуцца за дапамогай. Арганізацыя займалася кейсам Мікалая Брэдзелева.
Квір Світ -дапамагаюць украінскай, расійскай і беларускай ЛГБТК+ супольнасці пакінуць краіну і запытаць прытулак.
Транс*Кааліцыя – інфармацыйна-рэсурсная платформа, якая аб’ядноўвае транс*актывіста_да постсавецкай прасторы.
Квір за мір – Фонд узаемадапамогі для трансгендэрных, небінарных і квір-людзей з Украіны, Расіі і Беларусі, якім неабходны грошы на выжыванне падчас вайны і рэпрэсій
– Куды можна звярнуцца ЛГБТК + людзям з Беларусі па дапамогу? І якую форму падтрымкі чакаць? (у эміграцыі) Напішыце арганізацыі, куды можна звярнуцца беларус_кам з квір-кам’юніці, у выпадку сустрэчы дыскрымінацыі за мяжой або пераследу ў сваёй краіне?
– Мы хочам напомніць ЛГБТК+ людзям, якія працягваюць жыць у Беларусі, што існуюць квір-арганізацыя, якія працуюць з тымі, хто застаўся ўнутры краіны. Гэта Тэндэр на гендар аказвае псіхалагічныя кансультацыі для жанчын, транс і небінарных людзей. ТГ Хаус аказвае харчовую, псіхалагічную дапамогу, кансультацыі, кампенсацыю пакупкі гарманальных прэпаратаў, падкажа фрэндлі эндакрынолага. Наша арганізацыя «Новыя рэгіёны» (у будучыні «Прызматыка») дае псіхалагічныя кансультацыі.
Tea Path працуюць з транс* і небінарнымі людзьмі і могуць прапанаваць наступнае: чат падтрымкі трансперсонаў, небінарных людзей і іх саюзніц і саюзнікаў; клуб англійскай мовы; навучанне ўпэўненасці;анлайн падтрымліваючыя сустрэчы для тых, хто ў эміграцыі і ў Беларусі таксама.
Апроч профільных ЛГБТК+ арганізацый, вы таксама можаце звяртацца з Беларусі па дапамогу ў праваабарончыя арганізацыі. Такія як, «Вясна», «Human Constanta», «Прававая ініцыятыва».
Зя мяжой таксама існуе шэраг арганізацый, якія дапамогуць. У Польшчы: Interwencja Prawna і Ocalenie. Абедзве арганізацыі працуюць з мігрант_камі ў цэлым, але маюць кампетэнцыі для працы з квір-людзьмі. У Сакартвэла (Грузія): Equality Momevent, Temida, WISG
У Германіі: Каардынацыйныя цэнтры для ЛГБТ-бежанцаў. У краінах Балтыі: Трансгендэрным людзям можна звярнуцца ў Trans Passage